Bir otobüs götürüyor beni oradan.
O zalimlerin, şerefsizlerin o güzel yerlerden bolca ışık ve renkler.
İhtişam şatafat.
İstanbul yani.
Şu koltuk şu otobüs kaç şair ile yolculuk yapmıştır kim bilir.
Gariban öksüz bir şair
Bu cümle çocuklar...

Kafam bana neden yabancı
Çözemedim hiç bir sualin cevabını.
Bana sorular soran kim?
Kim
Kim bu
Bu dersi bana dayatan kim?
Belki zorlasam incelediği yerinden kopabilir bu yol.
Belki istese Allah bu otobüs devrile bilir
Buğu alabilir bir pencere gözlerimde
Gözlerim pencerede
Bu otobüs beni Allah’a götürmezse otobüs değildir bence.
Ve Allah şimdi bana pek yakındır.
Ve ağlamak, Allah’a yakınmalar sorulardır.
Babam nerde?

Beni götüren otobüs kaderimin peşinden gidiyor.
Gitmemi isteyen kim?
Kafama koydum bu yolu gideceğim ama kafamı nereye koyacağım.
Kafamı bir yerlerde unutarak anlam yüklü kafalar sipariş edeceğim belki
Belki oturduğum masada unuturum.
Az önce o masandan beş parasız bir şair kalktı çay içti ve bir dal sigara yaktı denmesi için mi?
Kafamı İstanbul’da unutmam neden?
Bunca yıl beni taşıyan kafam
Aşk yanım
Ellerimin içi
Yol
Neden
Neden terk etsin ki beni?
Ve bu otobüs neden devrilmesin şimdi?
Ve Allah
Neden sevsin beni?

Ömer Altıntaş