Söz yorgunu düşlerden uyanan
Masalların kutsanmış kalbi
Kargılarını kirpik diye astığın
Gözlerinden / daha mahrem uykum yok.

Sancılarında soluklanmamış / toprağından geçmemiş izim
Ki ayaklarım doğmamış daha
Aşkından gelen kıyamlara
Bu meçhul kimin (kimim-ki)

Hangi aydınlığa baksam
Karanlık hayâ eder/ suretini giymiş tümcelerden
Bilmem! bilemedim ki… yaşam diye zerresini duyumsadığım / kar
Yangın mıydın-susadığım-seraplardan ırak

Sızıların solgun – yitik ve mağrur –
Bir çocuk gibi / ıradığım aşk
Tozlu ellerini diline vererek
Gözlerimde yıkadığın – ne ki?
İs pas tutar mı?
Şamdan kir akıtır mı?

Uzak duvarlar-dokuma mim/sizliğini
Ağlak örgüme bezenmiş
Kara bir taşla değen / alnımdaki rahleme
Kaçıncı arafını yaşıyor bilmem-bilemedim ki
Ruhunu tavaf eden yüreğim.
(Aşk Uykusu 27 sayfa)