Aklımın göğüne soyunan kuşları yürüyorum gecenin vakitsiz alnına
Oymuş gibi konuşuyorum bir başkasıyla
Akşam oluyor ve ben
Bir çocuğun yüzüne gülümsüyorum
Gözlerimin ışığında sis koyuluğu
Ne ileri ne geri
Hep kırılgan
Kayıp bir
gemi..




Bu aralar
Öylesine sessiz gürültü ki ıssızlığım
Anlamsızca dolaşıyorum hasret ve ölüm arasında dar sokakları..
Dönerken sırtımı pencerelere
Ayrı ayrı odalara çağırıyorum kendimi
Omuzlarımda kavuşulmamış düş yorgunluğu
Ve bahçesinde çocukluğumun ikindi ömrü




Nefesi nefesime değen onca anlamın cümleleştiği sabır yolunda
Umudun çatlağını secdelemek ruhun kıyısına
Yorgun bir özlemin atında iyi değilim bu aralar
Tenimde dokunulmamış iz
-koştuğum yer neresiydi
Neredeydi göğüm-




Büyüyen boşluğu soluyorum uçurum tepesine
Ve kapanıyor avuçlarım yanık şehrin çırılçıplak gerçeğine
Yağmur sağanağı günü giyinip kayboluyorum zamandan
Uykundan öpüyorum sadece
Sadece hep uykundan

Ama şimdi kalkmalıyım kimsesizlikten


....