kulaklarımda sesin ufkumda gök
maviden al’a ,al’dan turunca
yavaş çok yavaş akışla
gün gece kavuşmasıydı gök telaşta
yıldızı yoldaşı sırada
izledim izledim kirpik düş’te
repliklerini sıralıyorum
tekrarlar tekrardan kayıyor samanyolunda...
uzak dedin uzak
elim uzanmaz
kolum sarmaz
keşke keşke
toprağına sarmaşık
yüreğine begonvil
keşkeler dedim uzak değil
uzak ne ki ?
kilometre mi ?
toprak mı ?
eşik mi ?
değil değil !
gözlerimi kapatıyorum
ferimdesin
anıları yokluyorum
burnumun direğindesin
kazağını ,montunu giyiyorum
tenimde canımsın
şiirimin içinde dışında
gizli özne’l
us’umun sesinde telinde
belirli nesnel tüm’ce
yürüyorsun
günsüz gecelerce...
biri uzak mı dedi ?
içimden yakınsın
yakın ‘ma
şiirim
mısra mısra döküldün yine
eylül ‘e öykünerek
el’e dize dövünerek
Sibel Karagöz