bir kuş tüyü kadar da
hafif kalan tutkumla
birazdan ben gideceğim
bizi gömmüş olduğun
o kasvet yüklü yerlere

unuttuğum o düşü yeniden
soluyacağım
yarım akıllı bu halimle
yarım yamalak da üzüleceğim
o affa mazhar sız günahlarına

hesaplaşmam da gerek ama
derin ve çok mu çok da
sessiz ve sakin durarak
yutkunup da
göz yaşlarımı affına adayarak

ne yapacağım şimdiden meçhul
neye nasıl dayanacağım da
çok belirsiz
eğreti duruyor içimin isyanları
ellerim yüreğimi tutuyor ağzımda

maziden serabın da göz kırpıyor
iki dirhem hiç çekirdek
yok şifa tutmuyor gülüşlerim
azıcık kırık
azıcık yıkık
ölüm eşiğinde beklerken düşlerim

kör düğümler bile çözülür
labirentler yol geçen hanı olur da
buradan vuslata yol çıkmaz
o nankör gönül de iflah olmaz

küllenmiyor ki hiç közü
sırtımda ki o yaranın sızısı
yüreğimi sömüren hüznü
yıkılmışlığın hayal kırıklığıyla
zihnimden de
hiç çıkmaz ki o ihanet karası
mahkum kaldığı yalnızlığıyla

oysa ki
yaşanacak ne çok gün doğardı
güneşin her gün doğduğu gibi
vuslat adında
eğer ki ihanetin
gelişte de kapıma dayanmasaydı

vadem gelip de çıktı karşıma
ne tat kaldı
ne tuz kaldı
her an sırttan hançerli bu hayatta…


AZAP...(Kadri Atmaca) 05.09.2020