Ulaşılması imkansız bir şehir gibi ,
Siyah gözlerin ;
Uzak ve derin.
Sana sadece iki adımlık mesafede ben ,
Uzanıp da ellerini tutamıyorum.
Gözlerim , gözlerine
O kadar uzak ki bazen ,
Yanıbaşımda bile upuzun bir yol ;
Git git bitmez ,
Sadece bir umut buluşmayı bekler.

Ve o bekleyiş , geçen zaman bile
Bu rüzgarda ısıtır içimi.
Artık fırtınalar kopsa üşümem.
Yanımda olmanın verdiği huzur ,
Sonsuza kadar burada tutabilir beni ,
Sesim çıkmaz.

Belki bu sözcükler senin yanında ,
Bu şekilde dökülmez dudaklarımdan.
Sen bilmezsin ,
Çünkü diyemem sana ;
Yanımda olmadığın her saniye özlediğimi,
Göz kırpmaksızın yollarını gözlediğimi ,
Canın yanacak olsa canımdan can gittiğini,
Saklarım yüreğimin en derinlerinde ,
Diyemem.

İsterim ki bu şiir böyle bitmesin ,
Kalbimi aşkının sıcaklığı ısıtsın.
Ancak bana sadece ,
Akşam düşlerimde yakınsın.
Uyanınca ise bitmiş bir şiirin ,
Son dizesini süsleyen nokta ;
Hafızamdan asla silinmeyecek olan ,
Puslu bir hatırasın.