-İçimde bir martı uçar ve şehir maviye bölünür

I-
Bu gece senin kalbinde uyudum
Ve sabahlar şehrimize hiç uğramasın istedim

Eyzün! ! ! Mahşerin ne işi var gözlerinin yamaçlarında
Bu ikiye bölünmüşlük
Bu sonu sensizlik ve güz hışırtısı
Söyle dallarını kime kırdın / Ey nur-ı ayn’ım

Ey serv-i Hirâmân
Ey ezhar
Ey ra’şan ruhlum
Bak, yüreği kör bir inilti / içim
Her yanım sis ve gölge
Gölge ve iz

Kâkülünden sarkmış mevsim sardunyaları gibi
Saçlarını hep aynı güze tarıyorsun
Ve Yağmura ayaklanmış gözlerin
Gecenin dallarından yıldız aşırıyor / gözlerime

Bir dal ötede, Gülşen saçlarına konmuş / eyzün
-Birazdan ağlayıp ölecek iki serçe kalbi atıyor, kalbimizde

II
Senden sonra, kendini de terk eden adam
Tanrılarını gerdiği çarmıhın dalında, gül yetiştiriyor / şimdi…

Ey bahar ıtri
Hüzün demi
Şimdi mevsim; boşalan aynalar girizgâhı
Ruhumuzda yitik kent şarapnelleri
Yaralı ve kirli atlar rüzgara karışıyor
Zaman kırışıyor
An ağarıyor tel tel
Asude bir el dokunuyor kalbin merkezine
Gaybın aynasında aşklaşıyoruz

Yalnızlığı uçuran kanat
Kendinde kaybolmuş gölge gibi
-Sen yangınında sancın;
Yokluk terazisinde varlığımı tartıyor gibi
Maşukun duası gibi
Sen gibi
Aşk gibi

III-

Ey la’l-u mercânım
Dışarıda mevsimler terkisinde rüzgâr taşırken eylüle
Ben, mateminde kaybolmuş, güz hayalleri gibiyim
Gül rengi şarabın, bülbülü çöle vuslat ettiği, viraneyim

Ey saçlarında ıhlamur çiçeği taşıyan şehr-i yâr
Çatıların kızıl kıyamet aksa
Gül ile ağlaşsak Tarumar geceyi
Düş ağrılarına çarpa çarpa
Göğe doğru büyüyen
Kuş olsak çığlık çığlığa
Senli benli yalnızlıklar gibi
Yürüsek kalp kalbe…

-Ve dağılsak çim rengi yüzümüzde, cam yağmurları gibi

IV-

Eyzün! ! !
Eyzün! !
Ey yüzü hüzün!
Geceme ay doğsun yüzün
Bu yağmur gecesi
Güz evleri içinde / seyirdeyken alemi
Maveradan göründü şeb-i Yelda, yangınlardaydı gül
Bir firak düştü ki kalbe, sanki iki ayrı kasvet-i bülbül

Sen ve ben
Kekre dilimizde, dua derinliği / ve
hep bir bütünün ikiye bölünmüş kavuşma hali…

Bak şimdi
Hercai mevsimler zamanı
Yanık güz salıncakları
Islak ve paslı bir mühür
O, iç içe kırgın kırımlar şeydası
O, eflatun bakışların
Şavkın potasında eriyip çoğalan an gibi

V-

Ah ahirim / eyzünüm
Yüzüm, eski pencerelerden sarkıyor
Dışarıda güz desem, bildik şairler uçuşacak eylülün dallarına
Kızgın kalemleriyle, şiire dokunacaklar
Uluorta üzecekler seni
Üzecekler eyzün
Ve adın ellerimde titreyecek, bir boşluk vakti…

Ufkun yedinci mevsim penceresinde / gözlerin
Sudan süvariler gibi, çeliğe yürüyor
Damarda kan duruyor
Usul usul
Ve şerha şerha / teke bölünüyor her şey
Şahikaların yağmura duruşu gibi
-sakla O’nu kalbim
Diyor aşk…

Ben yine
Bilmediklerimin derinliğinden geliyorum
Bildiklerimi; yalınayak bir çocuğun, mahzun ihaneti sayarak
Ki bak,
Topluyor dudaklarını gökyüzü
Tenimin duldalarından
Sen izi bırakarak

VI-

-aldanma sen kuşlara, onlar hayatı hep dikine sevdi

Öyle uzakken kendime
Rüyalarımın ötesinden bir muştu düştü ezanlarıma
Amberlerin nefes izleri uçuştu / efil efil
Donuk bir baldıran ağrısı gibi
Zamanın nabzını tutuyordu gözleri

Oysa biz, her eylül
Leyla ölüyor
Kays diriliyorduk…

Ver elini eyzün
Aşkı tene kefen yapıp
Allah’a gidelim…