sen aklıma düştüğün bir gece
boğazım düğüm yumağına dönmüştü
kızıl bir karanfil gibi kanıyordu yüreğim
oysa kar altında kalan dudaklarım nefesini arıyordu
gözlerini arıyordu
sesini
sevdanı

karanlıktı gökyüzü
pencerem aya kör kalıyordu
bir şafak vakti
dilsiz özlemler sığınağında
göğsümün üstünde
sen kendi yatağında uyuyorken
benim yatağımda sen vardın

nasılda doyasıya ağlıyor gözlerim
sanki bin yıllık yağmur biriktirmiş
çatlamış topraklara ağlıyor
kurumuş çiçeklere
uçurtması kaçan çocuklara
öksüz çocuklara
aç, yoksul sevdalara
ölen yaşamlara
ölen özlemlere
ölen umutlara
ölen yarınlara

birazdan kuşlar uyanmaya başlar
şehir sessizliğini kaybeder
evler güneşlenir
yollar aydınlanır
dağlar türküler söylemeye başlar
çocuk sesleri yankılanır
korna sesleri
adım adım ayak sesleri
ben karanlıkta kalırım
karanlıktan karanlığa koşarım

ne zaman bir düş kurmaya kalksam
düşler yıkılır der susarım
deli dolu bir özleme sırtımı yaslarım
derdimi anlatırım
dert ortağım olur
karanlık iyice pencereme dayanır
karanlığa meydan okurum
dudaklarım ıssız çöller kadar sessiz
kışı aratmıyor derime işleyen suskunluk
parmak uçlarımda uykusunda bir kadın teni
kıvrılmış öyle güzel uyuyor ki
uyandırmaya kıyamıyorum

dikenli bir güldü dili
sessizce kanatıyordu
sen git diyordu
öl der gibi
gitmekle ölmek arasında kalıyordu sevinçlerim
merdiven kurup gökyüzüne
kalbimin cenazesini yıldızlara asıyordum

nasılda doyasıya ağlıyor gözlerim
sanki bin yıllık yağmur biriktirmiş
çatlamış topraklara ağlıyor
kurumuş çiçeklere
uçurtması kaçan çocuklara
öksüz çocuklara
aç, yoksul sevdalara
ölen yaşamlara
ölen özlemlere
ölen umutlara
ölen yarınlara

kar sesi kadar soğuktu yokluğun
ne zaman seni özlesem
yüreğimi çiğ altında buluyordum
sanki dünyanın diğer ucunda bir zindandayım
yüreğimin sen tarafı çok üşüyordu
enkaz altında kalıyordu yüreğim

dört tarafım seninle çevriliydi
ama gidecek yerim yoktu

İbrahim Dalkılıç

27.08.2020
05.35 İzmir