İnsandan,
yalandan,
dolandan,
sapıktan,
aşktan,
inden cinden korktuğum kadar.
Çocukken sırf bu olay yüzünden uyuma sorunları çekiyordum.



Cismini tarif edemeyeceğim şeyler etrafımda sürekli dönüp duruyordu sanki.
Sabah ezanım duyana kadar dişlerimi sıka sıka yorganın altından çıkamazdım.
Bir kere bile sandalyeler yerlerinden oynamadı ama ben hep oynamasını bekledim.
Ayy tövbeler olsun.



Dengesiz davrandığımı gören sevgili eşim
Tuttu beni falcıya götürdü.
Hani böyle güzel güzel şeyler söylesin, beni oyalasın ayağına.
Fal olayına inanmadığımı söyleyemem, her insan gibi umut benim de hoşuma gidiyor.



Kalktık gittik Kızılay’da bir kafeye
Çok ünlü bir falcı imiş.
Evde kaybolan eşyaların yerini bile buluyormuş.



Altılıyı bile söylüyormuş.
Kafe bir yığın kadın dolu.
Herkes sıra bekliyor.
Tam 2 saat bekledik biz de fal baktırmak için.



Artık fincanımın içindeki telveler küflendi o derece.
Neyse gittim adamın karşısına.
Bana hayatımın sırrını verecekmiş gibi eli apış arasında, belli ki gücünü oradan alıyor.
Heyecandan üç buçuk atıyorum.



Bir taraftan da korkuyorum.
Baktı, baktı, fincanıma:
“Kızım sen salak mısın?
Hayatının en güzel dönemini yaşıyorsun da adamın biri yüzünden murdar ediyorsun kendini...”



Yani dört saati sırf sevdiğim adamın harflerini duymak için beklemişim...
Sanki ben bilmiyorum herifin harflerini. (i.k)
Kalktım gittim sinirle dışarı,
tabii hemen fala inanmayan kız moduna girdim.
Kafamdan bir ton senaryo gelip geçti.



Kontörüm de yok.
Gözümü kapatıyorum,
manyak manyak şeyler düşünüyorum,
gözümü açıyorum sanki tavanda beni izliyor gibi hissediyorum.
Ya arkamdaysa,
döndüğüm an yüz yüze gelirsek.
Ya ayak ucumdaysa...



Off beynimin içi çan çan ediyor.
Hayır yani eğer cin ise kapıyı boşuna kilitledim,
duvar deler geçer, o ruhlu muhlu bir şey ya.
Gözümü kapatıyorum...
Gözümü kapatıyorum...





Hakkari 30 ÇUKURCA