makul ve masum duyguları da
her an minnacık bir çocukmuş gibi
bağrımda
barındırmak idi yegane dileğim

kederler kaşıdıkça da kaşıdı durmadan
akıl ve saf güdüleri mi
inceldikçe de inceldi
sabır tahtası
artık onu tutmam bile bir hayal oldu

aklım cidarına dayandı saflığından
başıma yığılan onca dertler varken
kaldır kaldıra bilirsen
başı bozuk fikirler taşıyor artık bilincimi
inceldikçe kopacak olan
karanlık bir ruhu doğuruyor hafızam
tek tük algıları anca topluya biliyorum ondan

içi çürük bir duyguda kaldı umut
kangren edilince us
o anda da
biçare bir dudak büküşü idi
kalbe çöken o pus

sustu istem o sadece bir ölüydü artık

çarmıha çekildi zannım
ruhum buz kesiği bedense çöküyor
içimin içinde intihar ederken
olgular
bilincim can çekişiyor
şiirleri de taşımıyor kalemim
idraki kayıp kuşların gagaların’dayım
bu bir yıkıntı kalıntısı
onun ihanetine adandı sanki de tüm hayatım

satılık bir iffetsizliğe tuş oldu kavgam

arkada kalansa bir ölü yaşam
hisler çığlık çığlığa
bedende tüten de kundaklanmış bir duman
toprağa gel dercesine umutlar
yaşamca acılara hapis oldu tutkular
yalanlara boyanmamış hiçbir anım da olmadı
o hala daha dönek
tek değil bin bir surattır o mel’unun yüzü
tüm duygularım koyunlar gibi
bir keçinin arkasından ölüme atladı

fikirlerim çaresiz bir sitemde

insan mı insancık mı ki bu
hep şekavet saçıyor
bitti tüm sinirlerim kalmadı ki metanet
her anda da çıldırıyor
siz vurun en muhkem zihninizle
o iblisin tüm kötü emellerini

kaydedin cılkı çıkmış bu ruhu
ve art niyete mahkum kalan bu saf deliyi
illa ki
mezhebime de uymuyormuş
bu mağlubiyetin nankör müsebbibi

ipini siz tutun takatsiz bu elin yerine

gelinde içimin saflığına şimdi
anlatın bunu
ak pak olmak değerde suçsuzken
değersiz de suçlu bulunulduğunu
illa ki de bırakılınca mecalsiz
ihanette de kalınınca dilsiz
havlu da düşünce yere

o nankör de sevinçten uçmasın mı gayri...



AZAP...(Kadri Atmaca) 21.08.2020