kibrit cöplerini birleştirince bir ev oluyor bu resim
cöpleri tutusturunca dumanına karısıyor hayaller
el işi derslerinin insan verdigi en önemli özellik buydu sanırım
elinden geleni yapabilrsin
parmagının ucuyla bu geleni silip atabilrsin...
buyusune kapılırsın bu hayatın
yada bu hayatın buyusuyle kaptırırsın kendini
biçilen rollerin şehvetine
ne bir sabah var artık
nede ertesi gun
radyo bultenlerinde adı gecen
bir tiyatro sahnesi
bahsedilen
üstü kalsın dedirtecek cinsten bir öğle yemegi
3. sınıf lokantada
uc cesit yemek 2 lira dediği icin gidilenlerden
belkide yemek icin değil
sırf doymak icin...

ne diyordum ben?
ne diyorum ya da
ne de demek istemiyorum artık
dediklerimden yoruldum susmak icin
yazıyorum
yazdıklarımın ötesinde
susuzlugum
bir kadın özlemi
cözemedigim
bir Özlem
vazgecemedigim

alısılagelmişin dısında bir aksam uzeri
bir kadının suya değerken ayakları
ne şair şairdir artık
ne de kadın
şairin anlatmaya calıstıgı
buz gibi bir sevdanın tarif edilemediği icin
yok sayıldıgı
aleyhinde delil olmadıgı icin
suclu sayılan bir kominist gibi
sanki aleyhinde delil olsa asılmayacak gibi
sanki asılınca
aleyhindeki deliller lehine gececek gibi
sanki kafasını koparınca bedeninden
kafasının icindekiler değişecekmiş gibi

bir kadının suya değerken ayakları
istanbul’um aksam olur yorulmus işten eve dönerken
her dönüşten usanmış cicek pasajında sabahlamak ister
bir sure icer yine sevgilisini özler
ve sularına degen ayakları unutup
Özlem’ine yazar
ne bırakıp gider boğazlarını
ne de kaldıgı yerde
yazgısına eyvallah deyip
mutlu bir hayat sürer...