bir yaz akşamı ufukta
kızıla boyanmıştı yorgun gün
bense yalnızlığımı kuşanmış
zihnimin odalarında dolaşıyordum
öylesine hapsetmiştim ki kendimi
suskunluğumun mahkumiyetine
yalnızlığımın umarsız tenhalığında
güz ayazları vururken ruhuma
gözlerimin sisli göğünden
yağmaya hazır
hüzün bulutları geçiyor
ha yağdı ha yağacak

yine kendimi dinliyorum bu gece de
kaybolmak istiyorum
içimdeki açık denizde
gönlümün dalgaları
fırtınalı bir günde
kabına sığmayan
kıyıya vuran hırçın dalgalar gibi
gece gece nasılda çağlıyor
umudu yitik,boynu bükük düşlerim
yürek burkan,iç sızlatan
bir kenara gizlenen çocuk gibi
nasılda sessiz sedasız ağlıyor

mavi hüzünler
gecenin geç saatlerinde
boş bakışlarla raks ediyor
gecenin kara gözlerine bakarak
sonsuzluğun karanlığında
ay gülümsüyor yüzüme
parlak bir yıldız ışık saçıyor geceye
kulağımda çınlıyor bir ney sesi
acep var mıdır sevgiden ötesi?
içimdeki mahzene
nefes nefese koşarak gelen
bu sonbahar da neyin nesi?

hani nerede şimdi?
tükenmeyen umut deryası
çırpındıkça attığım kulaçlar
nasıl da gelip geçti
gençliğimi çalan yıllar...
hayatın acımasızlığında
saçımda aklar,gözümde yaşlar
dilimde ahlar,içimde vahlar
kaşıdıkça kabuk bağlamayan yaralar
gecenin çığlığında nasılda karalar bağlar
ya sensiz geçen baharlar?
dünya benim olsa neye yarar

bir ben kalıyorum gönlümün sahilinde
darmadağın bir enkazdan sonra
acıdan kıvransam,sızlansam da geceler boyu
tuz basıyorum kanayan yaralarıma
dokunmayın benim çocuk yanlarıma
bahar gözlerimden yaşlar damlıyor
kül rengi solgun yanaklarıma
soruyorum sana,reva mı bu bana?
ömrümüzün ikindi vaktinde
ne kaldı senden benden geriye
gizemi derinliğinde saklı şiirlerden
hüzünlü şarkıların sözlerinden başka?

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ