NAPOLYON’UN DEDİĞİ (PARA)

Napolyon’un dediği gereklidir kullara
Yokluğunda üzmeye, fazla gelip azmaya
Neden uğramaz küs mü? Yetimlere, dullara
Takdir sizin dostlarım başlıyorum yazmaya

Mama alacak yoktu, elde haddinden çoktu
Kılık kıyafet için elin cebine soktu
Açlıktan nefes koktu, ellerin karnı toktu
Obezite toplumda insan nasıl kızmaya

"Paran kadar konuş sen, beş para etmezsin" der
"Varsa çıkar ortaya adamlığını göster"
Sabit ölçü sanıyor her zaman böyle ister
Sabır sabır diyorum sinirimi bozmaya

İbretlik nice olay kalem yetmez yazana
Taparcasına sevip raydan çıkıp azana
Para elin kiridir maneviyat kazana
Âlim olmak gerekmez anlamaya, sezmeye

Varlığı güven verir, kalmaz ne keder, ne gam
Gülüp geçtiğin olur kendinden emin adam
"Yokluk acı olgunluk oğlum" demişti babam
Ne gerek var utanıp dudağını büzmeye

Anasını kızından acımadan ayıran
Kimini fazla sevip haddinden çok kayıran
Sanırsın ki padişah kula emir buyuran
Hele bakın burnuna taktığı o hızmaya

Hıncımdan kin bileyip ne fazla savururum
İhtiyaçla yetinir doğru yerde dururum
Emeksiz zenginliğin şerefine vururum
Her şeyden önce gelir ahlak ile gururum
Hassas olduğum konu kimse beni üzmeye

Napolyon yazılsa da para diye okunur
Tecrübeyle sabittir çok sevene dokunur
İte atsan yemez de baş tacı, başa konur
Kimi ayakaltında başlar onu ezmeye

Kimi öyle sever ki bozulmasın ütüsü
Kimine en emin yer ayakkabı kutusu
Kasa azalsa panik, dünyanın en kötüsü
Utanır, kahrolur muş ele haber sızmaya

Zenginlere acırım sadece parası var
Tek dertleri maddiyat paradır onlara yar
Yat, kat servet sınırsız yazık görüşleri dar
Sıkılsa uçağıyla başlar gezip tozmaya

Anzeri der bozamaz asla benim huyumu
Türlü desiselerle kazacakmış kuyumu
İster ta en başından kesse bile suyumu
Kolay sanma kuyumu gücün yetmez kazmaya

Ozan Anzeri