Bilmezler mi insanlar, hayat tahterevalli
Asıl inerken zemine şükrü bilmeli
Çıkışları da olur hayatın elbet biz zaman
Sert düşenlerin hasmıdır kibir, hem de çok zaman.

Kendini her şeyin üzerinde görmek midir bu?
Yoksa sonradan bulaşan bir habis ruh mu?
Cevapları değişir bunun kişiden kişiye
Kibre mesafe koyabilenler erişir zirveye.

Sıkıntıları da olunca hayatı hor görmek
Müjdelerindeyse kabından adeta çıkmak, gitmek
Her ikisi de değil kamil kula bir seçenek
Mesele aslında onu tüm yönleriyle sindirebilmek .

Fırsatlar çaldığında kapıyı buyur eden anlayış
Kapanan kapılarda da durabilmeli, işte bu bakış
Serininde kim durmaz ki gölge veren ağacın
Çölünde,ayazında da halis niyetliysen, sen kazandın.

Ağacın yeşili ve meyvesi ne de caziptir mevsiminde
Sen bir de katlan bakalım ona yaprak dökümünde
Beyazın soğuğunda saklı sırrı, hem ayazında
Tüm görkemiyle neşelidir ağaçlar, bir ilkbaharda.

Güvendiğimiz şeyler sonuçsa bu öykü hazin
Asıl dayanak yaşanan süreçtir, buysa kesin
Sebep ve sonuçlar üzerinde ruhsatı katidir Rabbin
Mühürlenmiş kalplere de tevazudur çare, kibrinin.

Yukarıdan bakmamalıdır insanlara, bu ne hadsizlik
Böylesi bir duruştan doğacak şey ancak ;zillet,pişmanlık
Hani geçmişte ekmeği bölüşen dost ve kardeştik
Kibre saplanan akıllar ziyandadır, sonuysa sefillik.

Bize verilen nimetlere bir bakalım say say bitmez ki
Dünya denilen zeminde yaşanan an ne de kısa ki
Anlamıyorum, neyin büyüklüğüne kapılıyor şu birileri
Kabristanda biter bu yol, üstelik ansızın açık herkese
Kibrinden kurtulabilenler var ya, onlar gider cennete.

En kızdığım meseleyse tam bir kesmekeş
Özgüven bir kalkan olmuş, hırssa bir kardeş
Kibir denilen zemine temel , kalkan, dayanak
Kelimelerin anlamını çarpıtmak ve bilmemek bu
Hakka da bir isyan kibir, zulüm doğrusu.

Hiç haz etmem dostlar kulda, dili keskinden
Aslında bu durum onun cahilliğinden
Feyz verecek varsa biri, yürüsün önden
Yansın kibir cehennemde, kalmasın burada
Ondan kaçabilenler var ya, erer murada…

Oğuzhan KÜLTE