Her gün doğumunda batıran gönlü
Güneşe rağmen ısrarla yaşayan dünü
Akrep misaliyse eğer şikarı,nazı
Sana aşkla uzanmayan eller utansın.

Düşünmekten aciz ve inatla yaşayan
Zulmü ile abad olmaya çalışan
Yeri geldiğinde seni üç kuruşa satan
Değerini bilemeyen can,ten utansın.

Başkalarına göre gören,işiten,duyan
Avazın çıksa da seni duymazdan gelen
Velhasılı azizim sağlıktan eden
Seni candan usandıran o yar utansın.

Sersen de dünyayı önüne asla doymayan
Vefasızlıkta sırayı ilkin kendisi alan
Yüzü asla gülemeyen,somurtup duran
Ömrünü tüketen yürek, köhnemiş ruh utansın.

Delsen de dağları seni almayan kâle
Sanki ulaşılmaz bir zirve veyahut kale
Kendi kendince azizmiş, ermişmiş bile
Sahte dindarlık taslayan kullar utansın.

Diliyle ikrar etmeyen,sözde durmayan
Her tavrıyla usandıran ve çok can yakan
Dünya tarlasında boşa,boşa dolanan
Ölmeyecek gibi fitne sokan utansın.

Ağlamaktan bile aciz köhnemiş beden
Aile saadetini öfke ile tüketen
Elindeki nimetlerin kıymetini bilmeyen
Nefsinin peşine düşmüş olan utansın.

Sana can olamayan söyle, ne verir güne
Bugünün erir de gider, yarınsa çile
Keskin sirke derler elbet hadsiz gidene
Özünde sevgi olmayan dostlar utansın.

Kendinle değildir hayat,bir ortak duruş
Karşındakini de anla, dinle de konuş
Çapından büyük konuşma, sonu hep yokuş
Kendini hep önde tutan insan utansın…

Hatasız kul olmaz elbet, bu yaradılış
Özeleştiri yapanlar ancak bulur kurtuluş
Mükemmellik değil konu, bu bir serzeniş
Ayarını tutturabilen kullar, canlar yaşasın.


Oğuzhan KÜLTE