YOL VE GECE
Gece ayaza tutsak,
Bizler dağlara mahkum.
Ömrümüzün yazında,
Geliyor kara tren.
Erzincan ovasında.

Duyulur kurt sesleri,
Gece karanlığında.
Rüzgar keser nefesi,
Tercan’ın dağlarında.

Bir ekmeğin uğrunda,
Birkaç yolcuyuz biz.
Metreyi aşan karda
Ne yol belli ne de iz.

Kamyonun tekerleri,
Çıkmadı buzda karda.
Yol boyunca hiç ses yok,
Erzincan yollarında.

Sevincimi neşemi,
Kaybettim bulamadım.
Gün battı gece oldu.
Çizmem kar ile doldu.

Islak ıslak eserek,
Ayaz doldu göğsüme.
Ciğerlerdeki soğuk,
Yol vermez nefesime.

Bu ne ilk yolculuk.
Ne de sonu olacak.
İki elim uyuşuk ,
Ha dondu ha donacak.

Erzincan’dan Tercan’a
Trenler gelir gider.
İlk gençlik yıllarında,
Yüreğim doldu keder.

Kar donmuş oymak oymak,
Geçit vermez karanlık .
Korku aldı herkesi ,
Kiminin bağrı yanık.

Yıldızlar aya yoldaş,
Bu kapkara gecede.
Sanki hiç bitmeyecek,
Ne sözde ne hecede.

Kanatlı bir atım yok,
Bağlandı iki elim
Alır giderdim seni,
Ah birtanem sevgilim.


Yaşanmışlıklara

Ömer Yalçın. 14.07.2020