Kar hapsine müebbet yemiş,
Asi bir poyraz sesinde.
Gecesine çığ düşen bir adamı anlatır dağlar.
Oysa koca hayatın özetiydi tüm yazılanlar.
Yetim kalmış masum bir çocuğun,
Bu ilk ağlaması değildi.
Ve eline verilen o koskoca hayat,
Sadece bir çığ yangınından ibaretti...
Ve bir gün uyanacaktı,
Hayat dediği toz pembe rüyadan.
Ne yazık ki kaçacaktı,
Nergis kokulu her hülyadan.
Üstünde çökünce,
Ağırlığı onca hayatın,
Ayazlara vurdu kendini.
Pınar oldu gözleri.
Faydasız dermanlar kaldı cebinde,
Elinde karamsar sevdalar,
Elinde tükenmiş bir hayatın artığı anılar.
Soğuk bir namlunun ucuna dayadı umutlarını,
Gez,göz ve arpacıkla hizaladı,nişangahını
Allah kahretsin işte!!!
Bir türlü vuramadı,yarınlarını.

Gecesine çığ düşen bir adamı anlatır dağlar.
Keklik kokusuna bulaşan adımlarını.
Yüreğinde sönen kıvılcımları,
Onca tarifsiz sancıları...
Yüzünde kan revan bir coğrafya
Çatılan kaşına gerilmiş oklar
Ağır ağır adımlarla
Yürüyen bir adamı anlatır dağlar.
Şimdi herkeste sûkut
Ben geceyi dinliyorum,
Kardelene söylemeyin,
İnan çok üşüyorum...

Bin kahırda bulanmış bir hüznün.
Kar beyaz dağlarına çıkanda kim?
Bin vaha içinde serap olup,
Aşka susayanda kim?
Ey benim...’çığ yangınım’
Kimdi sitemlere yüreği râm
Kimdi yaz gününde,
Gecesine çığ düşen o masum adam?
Söyleyin kimdi?
Hasreti her gece,
Taş kundağa apansızca saran...

Canı doğrayıp aşıma pişirsem ne fayda.
Aldırmadan her kar tanesine,
Yürüsem ne fayda.
Bilmezsin sevgili;
Sakalımda kiri yalanların,
Hiç gün doğmaz mı?
Hiç açılmaz mı kapıların.
Hep bendim küfreden,
Boncuk gözlü geceye.
Yine bendim umudunu,
Doğrayan bin heceye.
Ne Lokmanı görür gözüm,
Ne cebirine erer aklım.
Ben anına keder bulaşmış,
Gecesine çığ düşen adamım...

Oysa...
Her suskun bekleyişin,
Ardında insandı işte...
İnce bir yel gibi,
Esip geçecekti hayattan
Fayda gelir mi acep? Masumca ağlamaktan...
Yüreğinde devrilirken onlarca buz dağı.
Tavşan patikalar tarumar olunca ansızın.
Kar tanelerinden gül derecektim yüzüne.
Bırak şimdi eskileri yâd etme desende.
O buzdan çerçevede ağladığımı bilmesen de ,
Yinede ben;
Söyleyeceğim hep türkülerimi.
Ve her gece bin kere öldüreceğim kendimi.

Gecesine çığ düşen bir adamı anlatır dağlar.
Oysa kızgın bir yaz anıydı zaman
Yüreğine kar değmiş bir otağın kan çanağıydım.
Sonu hüzzamla bitmiş,
O şarkının şaşkın notasıydım.
Yürüyordum...
Yürüyordum yangınına aldırmadan gecenin.
Yürüyordum sırtımda vebâli sakıncalı geçmişin.
Ey çığ yangınım...
Sen sıcak tut sobayı,
Ve en demli yanından demle çayı
Ansızın geleceğim yanına,
Geleceğim koynumda çığ düşmüş bir gece artığıyla...
Kar hapsine müebbet yemiş,
Asi bir poyraz sesinde.
Gecesine çığ düşen bir adamı anlatır dağlar.
Oysa koca hayatın özetiydi tüm yazılanlar.


Engin Badem
-acemişair-
-2005-