Bir sabah uyanmışsın
Gökyüzü yok
Güneş artık yorulmuş
Sabahlar geceyi kıskanmış
Aydınlıktan nefret etmiş hatta
Ve karanlığa kapanmış dünya
Pencerenden bir esinti girmiş
Sen de biraz ayılmışsın rüzgarla
Bakmışsın etrafına
Dört duvarın gizem dolu duruşu
Ve pencerenin karanlığa çağıran bakışı
Sana davetiye çıkarmış adeta
Kalkmışsın ve bakmışsın etrafına
Sema karanlığa gömülmüş
Güneş varken dağların arkasında
Bir ay doğmuş bu sabahın anısına
Dağların eteklerinden süzülen hayaller
Çakılmış bir kaya gibi denizin derinliğine
Çırpınışlar kopmuş maviliklerde
Sen de seyretmişsin öylece
Ağzını bıçak açmamış
Gözlerine perdeler inmiş
Aklın duracak halde
Ve yüreğin susmak istiyor
Sabahlar hep böyle mi olacak diyorsun
Olmamalı diyorsun kendi kendine
Güneşler doğacak sana da
Aydınlıktan nefret edeceksin belki de
Ama yine de isteyeceksin
Çünkü karanlıktan daha çok nefret edeceksin
Sen bu sabah başlıyorsun
Bu sabahın anısına yeniden doğuyorsun..