NOKSAN KALDI
Sabaha dek düşündüm,hangi nesne tam sendir?
Tomurcuk gonca gülde, bal dilin noksan kaldı.
Ay parçası çehrede, akıl alan busendir;
Lakin ay diyemedim, ellerin noksan kaldı.

Asil ata denk dedim, sadık, muhlis huyunu;
O dolgun yanaklarda, alların noksan kaldı.
Raks eden ayakların, ceylan desem oyunu;
Sarıldıkça uçuran, kolların noksan kaldı.

Keman dedim sesinin, coşku ve tınısına;
O sımsıcak soluğun, berhava noksan kaldı.
Ha pınardan akan su, ha sohbet aynısına;
Fakat pınar diyemem, kahkaha noksan kaldı.

Desem ki petonyadır, gözlerinin bir eşi;
Vuslatı müjdeleyen, ışığı noksan kaldı.
O ateş dudaklara, desem Temmuz güneşi;
Ruhumu salındıran, beşiği noksan kaldı.

Açan karanfil saydım, teninin kokusunu;
Abı hayat kaynağım, terlerin noksan kaldı.
Volkanlara benzettim, mahrem yer dokusunu;
Demeye ar ettiğim, yerlerin noksan kaldı.

Bir ara selvi dedim, ince orta boyuna;
Kanımı ateşleyen, çift füze noksan kaldı.
Kırk gündüz kırk gecede, dizler vursam toyuna;
Hasetlerin düştüğü, re-füze noksan kaldı.

Anladım tam sen değil, canlı cansız mahlukat;
Mecazlar kifayetsiz, bir afet noksan kaldı.
Arşı alaya uçsam, insem çıksam yedi kat;
Dizelere sığmayan, zarafet noksan kaldı.
Kadir KOCA-09.06.2020