İlla ki
bir şeyler olmalı ki
bu rezil hayat bize gülsün
kimi kahkahayla
kimi yalandan ağlayarak dövünsün

haşlandığı’m onca olaylar
yaşlandığıma delalet
çok basamaklar geride yıprandı
çürüdü de gitti
hüzün yağmurlarında ıslandıkça da
bize onlardan acımtırak izler hatıra kaldı

hep yüreğime ters bir yumruk gibiydi kötülük
hiç mi hiç de sevmedim
sadece vicdan muhasebesiydi tek ezberimde kalan
değdikçe de sızlayan

yaşamımda tek kırmızı ve beyaza tutkundum desem
inan ki ayakta tutan da inancım
bir tek aşkım vardı ki oda olmazsa olmazım vatan
kim bilir kaç kez aforozlara uğradım
kaç kez dar ağacında sallandırıldım
yaşayan bir ölü sence
o basamakları çıka bilir miydi bir bilsen

izim denilen mancınığa bağladılar
yalan yere de
arkamızdan güldüler mi ağladılar mı bilmem
bastılar mı kör tetiklere mermiler bile ağlıyordu
yerde oluk gibi kan
ortada yatansa bir gariban
vurdu denilen de baldırı çıplak üryan
ki gölgesinden bile korkan

bu kez görmek için çok iyi bir konumdayım
çünkü son basamaktayım
sanırım yine başlandı ki hüzünlere
alttan üste değil
üsten alta doğru gözlerim daha iyi görüyor
tüm dünya zehirlenmiş
zira iniltileri çıkıyor gök yüzüne

yapma
fâsık yetsin artık
sanki masummuş gibi de durma
onca masumun Azrail’i oldun hala sırıtırsın
yapsan yapsan nereye kadar
bu gün yarın veya öbür günlere dek
bekle de gör elbette ki
gelecek düşecektir o kel kafana

dur da
yetsin artık
boynuna zebaninin ipi dolanmış gibi de dur
dur
mahşer günü Resulün tokadını yemişcesine dur
artık
dur

o kanlı vicdanını hemen sok da kılıfına
düş sırattan
taşımış olduğun günahkar odunlarını yaktır
mazlumların feryatlarının kor ateşi sana müstahaktır...



AZAP...(Kadri Atmaca) 25.05.2020