İçindekiler...

Anlık dahi olsa,
Yaşamaya hak görmüyorlardı...

Ve dünya o kadar büyük bir yerdi ki
Nice hayat saklıyordu kara topraklarında

Şöyle bir baktıkça
Derine derine
Daha da derinine
Dalmak için ağır düşüncelerin tarlasında
Yüzümü çıkartıp bian şimdinin selinde
Göğün o masmaviliğinde ışıldanırcasına gözlerim
O anki;
Hayallerimi tutardı o çocuk avuçlarımda
Fısıldanışlar olsundu
Gürültüsü kopsundu ahlı bulutların

İki küçük renkli misket diye alay ederlerdi hep
Etsinler
Onlar iki büyük gezegendi aslında
Biri oldukça içinde
Diğeri bir okadar uzakta
Güneş ve dünya

Yarına koşmayı unutmuş gibi artık
Asır dakikalarımda
Selam vermesi maziye gömülü kasket
Konuşmayı sürdürür çıkmazın akşamlarına
Teni çokça kirlenmiş ve yıpratılmış
Alın teri için süpürgesi saçlarını kaplar
Ve baktırmaz artık üstekilerin olurunda
Uçurtması takık kablo halatlarındaki
Eski mi eski
Tozu üstündeki hayallerime

Lakin
Rükusu yere yakınlaştıkça
Ötekileştikçe bu dünyanın damarlarında
Ayırdı edilemez olur benlik tebaları
Öğrenciliğinde yaşamaya alışır
Kuşatır ve korur
Masum, kırılgan, özgür
Kırlangıç kanatlarını

Yinede
Anlık dahi olsa
Bi tutam tuz dahi
Saniseler kabul buyursa dahi
Oldurmuyorlar
Ne varsa içindekilerde;
Söyle!
Söyle yoksa!
Öldürmeye hak görüyorlardı!