Birer birer düşüyorlar gükyüzünden
Kozadan yeni çıkmış kelebek gibiler
Titrek sevimli hüzünlü
Bazen de şaşkın

Bazen yolunu kaybetmiş
Kimsesiz
Bir buluttan düşerler

Bazense evladını toprağa vermiş
Bir annenin gözyaşları gibi
Dinmek bilmezler

Toprağın üzerini umudun rengiyle örterler
O kadar temiz o kadar masumdurlar ki
İİnsandan başkası kirletemrz onları.

Şiir olurlar bazen
Türkü olurlar
Resim olurlar

Gelişleri zamansız olur
Bir anda
Ne gök gürler ne şimşek çakar

Ama gidişleri zordur
Öyle kolay kolay ayrılamazlar
Sarılırlar toprağa hiç bırakmamacasına.

Erirler
Yavaş yavaş
Zaman gibi onlarda akıp giderler

Gittilermi susar edipler
Yazılmaz mısralar
Dinmez vedalar.

Bir hüzün kaplar toprağı
Kuru acımasız
Ve ölümcül bir hüzün.

Elbet bir gün dönerler
kelebekler gibi yeniden uçuşurlar
Rüzgarla dans eder
Toprakla hasret giderirler.

Ve yine erirler...