3
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
1002
Okunma
yitirmişliğin mateminde
uzaklar giyindik
ve
özlemler biriktirdik ellerimizde
şimdi
kendime göçebe bir ruhum
bakışlarım hazan
acı çekerken saksılarım
denizin salıncağına kurdum bizi
yokluğun
koca bir ömürde
sökülmüş şafaklara uzanan zaman
yağmurun sesinde kurumuyor
göğün yaraları
eskimiş gülüşlerimizi
sırtlarken rüzgar
ben hep sana kaldım da sevgili
bir ben
bir ben
bir ben
bana kalamadım işte
ayaza vurmuş kentin sokaklarına
düşürdüm yıldızları
hiç bir şey üşütmedi beni yokluğun kadar
gidişinin enkazında kalan olsam da
ölümün bir yalan
ay ışığında yıkanmış gecelere
ödünç verdim senli düşlerimi
küle dönmeyen ateşinde
ömrümün son demidir
kirpiklerime çekili hüznünün perdesi
yaşama kırılmış ömre soyunuk
anlardayım
bahar çiçekleri gözlerin
gül kesiği
yağmur çocukluğuma
artık
kimlik/siz/im sevgili...
5.0
100% (5)
Cevap Yaz