Mağlup bir sözcüğün dirayeti idi sınanan
Ve afili çağrısı evrenin
Üstüme düşen o ağırlık
Oysaki aşka ve umuda zimmetliydi ruhum.

Lades demeden
Şerit değiştiren bir acının da muadili
Elbet içimdeki mevsim
İnsanların gözüne sokmadan sevmeyi
Şerh düştüğüm bir bildiri.
Azat edilecek madem bedenimden ruhum
Gönül gözüme binlerce şükür.

Yâd edilesi bir mazim var
Bir de atim
Yanlışın neresinden dönsem sevgiydi, azizim:
Süt liman yürekler bellediğim
Her izafi gölgede
Aşkı acıyla tasfiye ettiğim.

Bukalemun duygular
Ne çok da insan izleği
Bir düşün pervazındayım gecenin bir vakti
Gündüz niyetine soldan sağa
Gördüğüm her rüya
Ne de olsa ruhumla ben, bir emir eriyim.

En çoksa düştüğüm tuzağa
Ilık nefesi rahmetin
Kanmadığım kandırmadığım insanlarca
Topa tutulsam da
İçimdeki bahçede açmaya doymayan ne çok çiçek
Eğer ki atılan bir taşsa
Sunduğum her çiçek sevgiyle, vefayla.

Rütbem masumiyet ve insanlık
Safiyet yüklü yüreğime yüklediğim
Aşkın asası kimi zaman bir şiir
Kimi zaman d/okunulmazlığım
Bir amblem belki de göğün şafağına astığım.

Seyrüseferi özlemin
Kabrimde salkım saçak ruhum
Gövdem ne ki?
Ben mutumla aştım dağları
Ulaştığım en yüksek rakım
Elbet sevgiye biat bir hüzün
Mutluluk ne ki?
Koruk acılar,
Yeşeren sevgiyle.
Şafağı atan kimse
Severim de hani onun yerine
Ölüm ne ki?
Yeter ki yaşama sevincim solmasın
S/alındığım şu rahmet dolu güzergâh
Yandım nasıl da yandım İlahi Aşkla.