insanları kaybettikleriyle tanırım en iyi
herkes durmuş bir kalbin anısı kadar var!

çocukluk bir duruştur
gençliği en iyi çürüten
anne sütü gibidir
gece uyunmaz eksikliğinden
ki kesilmiş olsa da ışığı
bırakırım kendimi
her ana tanrıça kültünde...

toprağa düşürsek de ciğerin ateşini
O hep yanar öksüzlük bahçemizde,
ölüm bir yanılgıdır diyor motifli tülbentler
sayısız kalbi vardır toprak ananın
saymazsak kefenleri gelinlikler yerine
Ve düzeltmek için varım yine de
yeterki çocuk tanrılar görmesin beni de!

kahır çölünde her kum tanesi anıdır
nasıl da zalimdir varlığı çocuk cüssemde,
dua bir işarettir tanrıya söylenen
sadece anne kokusuna adanan beden
gün doğumunda ödenen bedel ahti gibi
ciro edilir hem de aval’li...

yitiriyor masumiyetini
acılı ruhla oynaşmalar
çocukluğum ile gençliğim arasında
ölüm var!

Sığmadı varlığa
annemin söylemediği ne?

beklemiyorum artık kal orada/// (çaktırma)
fiildeki olumsuz eki diğerine kat üstsatırda
göz kırptım bak anne, hadi benimle oyna!