Hüzün ve mutluluğun saklandığı
mevsimdir sonbahar diyen bir Şairin şiirinde kalemimi gözlerin için tüketiyorum bu gece,
Sol yanım bitik duygularım
paramparça halde oysa,
Ve teninin geçtiği her mısrada sayfalarca
nakşettim gülüşünü dağınık ve tozlanmış raflarda
kaybolan solgun umutlarıma,
Biliyorum, saramayacaksın kan ter içinde kıvranan
aşkımızın çaresizliğini andıran yaralarıma,
Yüreğini nefretle örtmüşken bakışlarınla
durmadan basa basa ezip geçeceksin
kırık gururumun enkazından,
Ve kulaklarında çınlanırken yarım kalan şarkımız,
Birikmiş tüm cümlelerini dilsizliğime ödetecektin,
Acı bir tablodan farkı olmayan ve yanmaktan
köz olan asil sevdama,
Ama ne çare Yağmur Hanım!
Kuruyan gülün hüznünde kokunu ararken,
Özlem, bereketini yitiren güzün çıplaklığıyla
yalnızlığıma lekesini sürüp,
maziye karışan anılarımı uçuruma sürüklüyordu..