duydum ben
o güzel rüzgarlı son baharın buğusunu cam kenarında ,
dağların paralel olmadığı eski bir patikaya çıkan yolu eğildim ve duydum


aslında
her şey güzelliğin ellerine yükseliyor
ama bir ayrılık var uzun uzun kaplamış ürkek ruh damlacıklarınıda


sustuğum zaman yaklaşamıyorum
doğrunun ince ve sefkat li derin güzelliğine
çünkü anlatamıyorum bu derin ve kanayan ama güzel sızıyı


belkide karanlığın gücünden ve yorgun endişeden geçip
renkli ve derin iyiliğin buğday sarısı bahçelerine çıkabiliriz
o güzel uyku diliminde ruhlarımız özgürleşip temiz rüzgarda ılıklasa/bilir


yaşanmış masalların diyarları gibi de olabilmekte
aklın düşünleri yol ve duyguların ışığında
yeni ve hiç olmamış ufuk şehirlerine yeşilimsi ve pembe durulukta gide bilinir.