Ne çok şeyler yaşadık koca ömür boyunca,
Umut hep ekmek oldu Güneş doğacak diye.
Hem acı, hem sevinci yaşayarak doyunca.
Islanmaktan korkmadık yağmur yağacak diye.

Yokluk, yoksulluk gördük, bizden kötüsü vardı.
Bir şeyler sahiplendik, emek kutsaldı, zordu.
Meramımız sadakat, ilkemiz namus, ardı.
Şerefsize diklendik, bizi sağacak diye.

Kafamıza girdiler düştük birbirimize.
Aslında hep insandık eştik birbirimize.
Gerçekleri görünce koştuk birbirimize.
Şu Dünya kocamandı herkes sığacak diye.

Aynı silahlar ile hem vurulduk, hem vurduk.
Satanlar zengin oldu bizler şapa oturduk.
İşkenceler görsek de yine hayaller kurduk.
İnancı yitirmedik, felek boğacak diye

Korkmadık ne yılandan, ne zehirli akrepten.
Şimdi neden korkalım, can alan bir mikroptan.
Uyanacağız elbet, bu düşten, bu seraptan.
Papuç bırakırmıyız tabut yığacak diye.

Emperyal oyunları, inanıp gerçek sanıp,
Asırlardır dövüştük, kâh yenilip, kâh yenip.
Kim derdi ki hey canlar gün gelip devran dönüp,
Tüm İnsanlar birleşip pislikleri yuğacak?

Kul Fikret’im ey adem cana can katacağım!
Yaşanılan her şeyi aklımda tutacağım,
Bir menem virüs ile sanmayın batacağım.
Matemini tutamam cana değecek diye.

Mehmet Fikret ÜNALAN
25 Mart 2020 Saat 01.40
Güzelçamlı/Kuşadası