17
Yorum
36
Beğeni
0,0
Puan
1135
Okunma

ben kalabalığım, sokaklar tenha
ne bekliyor adımını ters yöne atan
oysa herkes geçecek gibi
uzayıp gider yollar
herkesin dudağının kenarına
bir gülümseme çizecekler
ve kalabalıklaşacak
bütün gülümseyişler
insan yüzüne değmiyor sokak ışıkları
olamazlar tepemizdeki ay kadar
sorgular olduk aydınlık karanlığı
insanı iyileştirmeyen
bir yerde yalnız bırakan
ilk kez gördük ki
acizmiş insan
bağrına bastığı taştan
anladık ki
bütün insanlar
aynı kalıptan çıkmış
fark etmezmiş yönetim yöntem şekli
görürmüş denizin öte yüzünde
hasta insanı
toplar gelirmiş takımı
tiye alırmış yalnızlığı..
23. 03. 2020 / Nazik Gülünay