kızıyordum evimin önüne kurulmuş koca çadıra
tüm manzaramı boğan kapalı sahaya
oysa dışarı çıkıp parkta oturmak mümkündü
maskesiz gezmek dolaşmak
şimdi çokça içimde geziyorum
açık çayımı, kahvemi yudumlayarak


odamın pencere kıyısında koltuğa oturup
yoldan geçen bir kaç kişiyi görmek de mümkün
duymak belediye hopörlöründen duyulan önerileri
televizyonda seyretmek öleni kalanı
görmek insanın çaresizliğini, umuda yolculuğunu


şimdi kızdıklarım bambaşka
o her şeyi Allah’a bırakanlar
asker uğurlamaya gelip göbek atanlar
gerçek akıtıyor gözyaşını
soluğunu alamayarak
çaresiz
yatakta


kimleri yaşatacağını iyi seçtin mi korona
kendi elini tutmuyor kimileri
hurra dalıyor bir yerlere üst üste
biz sınır tanımaz bir millet miyiz
sahi çok mu uzakta İtalya
haydi şu meretin aşısını tez bulun
yoksa şu yoldan tek tük geçen
insanlar kadar kalacağız

kime kızacağız sahi?


21. 03. 2020 / Nazik Gülünay