gina’ya
yazmıyorum..

fakat yazmalı
anlatmalı bir mektup hiç olmazsa
diyordu. rafael
başucu bir iki kitap
birkaç çamaşır naftalin kokan
eski günlerin hatrına

barda görmüştüm ilk
iri gözlüydü gina
music box’ta ajda
yakıp geçmemişti daha

gözün aydın diyordu
o yıllar
gaz verir gibi ruhuma
alın çizglerimi saymadan

sonra
yakınlaştık biraz
biraz daha sonra
kaç kez yalnız kaldık
ama söyleyemedim
kaçırdım gözü kalçadan
stoklayıp arzuyu
utanç bloklarına

bir süre sonra evlendi
yakışıklı adamdı
düğünde çok içtim
vurdum kendimi
katedrâl duvarlarına

gamı oltayla çekiyordu
içimde notalar acı
omzumda bir dost eli
torax’ta
o maküs sancı

o sabah
geri döndüm roma’dan
queens’teki kümese
tahammül edebilse keşke
yarım kalan romanımda
bakmıyordu yüzüme

dellenip
fırtlattım daktiloyu
pencereden

yağmurlu
bir gece çalındı kapım
hüzünlüydü gözler
kocası fena dövmüş
bıçak sırtı göğsünde
yoğun bakımda diyordu rafael

şuursuzca
fırladım evden
fellik fellik sokak
efil efil rüzgâr
dostunun evinde buldum
pişman değildi hergele
gözümü kırpmadım vurdum

iş bu hale varınca
sana kıyamadım gina
zaman benden uzundu
san vittore duvarlarında

Seçkiye en derin sevgi ve saygılarımla.