Eskidendi!.. şehrin güneyinden ilahiler duyulurdu.
Görürdüm,kanardım; bakışların süslü bahçe gibiydi…
Taş duvarlarda saklardım çocukluğumun kalp atışlarını,
Her bankta bir kalem izi-yazardım yalnızlığı,sessizce…
(bilmezdin, sana hep dokuzuncu notadan seslenirdim)

Biraz daha eskidim!.. şehir bir o kadar uzak artık bana,
Ve kollarım pencerede, ellerim yüzüme dayanmışken
Tam bilmiyordum hayatı, aslında pekte merak etmiyordum.
Çünkü sev(e)miyordum-nedeni yoktu bunun-sevil(e)miyordum…
(yirmi beş yaşındaydım-hayaller çoktan düşmüştü,yüreklerden…)

Şimdi uçaklar kalkar şehrin üstünden, altından metrolar
Ve bir bilinmezlik sanki-kalabalıklarda öylesine saklı kalan-
Kalın gergin halatlara bırakılan bedenlere emanet edilen,
Sayısını henüz bilemediğim-duygu sefaleti- bir dünya bu!
(neler oluyor diye sorma bana-hayata alışmaya çalışıyorum…)