ŞİİR KOKAR BU SOKAKLAR

Islanmış gözyaşlarından
Şiir kokar bu sokaklar
O yüzden mahzundur kaldırım taşları
Hayatın boşluğunda kaybolmuş insanların
Alın teridir aşları
Bedenler hayat bulurken topraktan
Zamanı gelenler toprağa koyarlar sessizce başları

Önce ağaran saçlar dökülür
Sonbahara yapraklar gibi tel, tel
Sonra her uzuv bir, bir terk eder bedeni
Yoksulluğun ağırlığına dayanamaz
Boyunlar hüzünle bükülür
Her kes bir bedel öder
İyiler karşılığını bir gün alır
Kötülerin gözleri hep ardında
Akılları başkalarında kalır

Kimleri yaşarlar boğazda
Büyük bir kesimse hep dar boğazda
Hayat bu
Bozulanlar istisna
Kalplerdeki duyguların pusulası
Hep sonsuzluğu gösterir
Aşkın merkezidir sılası
Yolu aşk yolu
Gıdası sevgidir
Zamanların öldürülğü
Bir mücadelenin yaşandığı
Anıların sükûtudur sokaklar
Her sabah ve akşam
Mücadele ederken ağarır şafaklar
Sessizce doğup ölürken insanlar
Çığlık, çığlığa feryat ederek insanlık ölür
Gündüzün anılarını
Geceler şefkatle saklar
Vefalı yürekler gibi
Ve insanın hayatı bir şiir olur
Kırık gönüllerde yeni hayaller doğar
Gerçekleşemeyenlerse ölür

19-09-2014
Şair, Burhan AKSU