Huzurumuz kalmadı,hergün yeni felaket.
Mutluluk şiirleri,yazmaz oldu kalemler.
Düzenimiz bozuldu ,her gün yeni bir afet
Canımı çok yakıyor şehitler ve ölümler.

Haz almıyoruz artık,yediğimiz ekmekten.
İnsanlar zevk alıyor ocakları yıkmaktan
Bombaları gönderip çoluk çocuk yakmaktan.
Bütün dünyayı sardı,çeşit çeşit elemler.

Depreşiyor dünyamız,yerinde duramıyor.
İnsanlar can derdinde ekmek su aramıyor.
Bunların sebebini, kimseye soramıyor.
Ancak Rabbimiz bilir, aciz kalmış alimler.

Gün dağları aşıp da,karanlıklar basarken,
Deprem korkusu ile,tereddütle yaşarken,
Ne oluyor evrende,mutluluğa koşarken,
Seyrederiz gerçekten,çok korkulu filimlar.

Bu geçici dünyada ,zengin olmak isterler.
Tıka basa yemekten,her gün patlar astarlar.
Aynı yere gidecek, fakirler ve sıtarlar.
Nerde kaldı yaptığın,kibirler ve çalımlar.

Bazı imansızların, sanki yüreği taştan
Anlamıyor hainler,gözlerden akan yaştan.
Karadan ve havadan vuruyor yenibaştan.
Yurdumuza göz diker , acımasız zalimler.

Arkadan hançerleyen,sonunda iflah olmaz.
Dibi delik kovaya, yağmur suları dolmaz.
Masum ve gariplerin,ahları yerde kalmaz.
Yol gösterir bizlere, kuran’da ki ilimler.


ÜLKÜ AHISKA

.