2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
959
Okunma
HAYATI DÜŞÜNDÜM.
ANNEMİ ÇOK ÖZLEDİM!
Küçük bir çocuktum ben anne
Memenin kokusuyla uyuyan.
Minik parmaklarımı göğsüne
Kollarından düşmemek için geçiren.
Zaman vahşi bir at gibi kişnedi,
Şaha kalktı. Düştüm.
Sokakları tanıdım.
İnsanları bir bir.
Kalınlaştı derisi parmaklarımın.
Artık o çocuk ben değilim anne,
Masum!
Günahlarım var,
Sırtımda yaşamın
Acımasızlığına karşı işlenen.
Karnımdaki ipi doğar doğmaz kestiler.
Kokusu yok sütünün damağımda.
Parmaklarımdaki tırnaklar uzadı.
Geçirdim onlarcasının etine,
Etimde tırnaklar onlarca.
Ben o çocuk değilim anne;
Ama,
Bak gözlerim hâlâ aynı,
Hâlâ seni arayan,
Hâlâ “Bırakma beni!” diyen.
04 Temmuz 2008/ Amman 02. ..
Cevap Yaz