Hüznü Yolcu Ettik

Hüznü güneşin batışına yolcu ettik,
Güneşin doğuşunda beklerken,
Mutluluğun ışığını arıyorduk,
Vuslata doğru yol alıyordu duygularımız.

Hüznü gökyüzüne yolcu ettik,
Dökük yapraklardan karbondioksit gibi,
Baharda sevdanın tohumlarını ekerek,
Oksijen tazeliğiyle doldu her anımız.

Hüznü okyanusa yolcu ettik,
Rehbersiz, rotasız kayıklarla,
Limanda beklerken heyecanla,
Sevda gemisi yanaşacaktı vakti geldiğinde,
Hepimiz taşıyacağımız kadar,
Yüklenecektik mutlulukla...
Yarınları getirecek umut.

Hüznü ebediyete yolcu ettik,
Omuz verdik mutlulukla birlikte,
"Neden?" diye sordu mutluluk,
"Son görev, son vazife," dedim,
"Sen yokken misafirimdin..."

Geriye sadece bir umut kaldı,
Hüznü gökyüzüne, denize ve zamana kattık.
Mutluluğu yüreğimizde taşıdık,
Ve yolculuk, her yeni günle başlar...