Yine başıma buyruk bir gündeyim
Herkes bir yandan üzerime çullanıyor
Ne yana gitsem bir bankın üzerinden düşüyorum
Bana yer kalmıyor
Herkesten öte yerdeyim
Bulutların cehennem misali yerindeyim
Sokak satıcılarına mi bulaşsam
Yoksa sahil de dolaşan insan tacirlerine mi
Yoksa kendi iç dünyamdaki kendimi mi boğsam
Ne bir tür kafadayim bilmiyorum
Her yere bir hücum galeyanına geliyorum
Cümbür cemaat bütün hücrei alemim
Diken üstünde
Pencereler kırık
Duvarların sıvası çürük
Sobanın ateşi dışarıya dönük
Oda duman altı
Kafam iyice kendini bozmuş
Ne tutunabiliyorum ne de tutabiliyorum
Bütün kıyamet başıma musallat
Ne kıbledeyim ne de kıblenin tersinde
Vuku bulmaz bu bendeki beden
Her vakit dengesiz
Ne aşk yaradı
Ne de aşk sofrasında tat alabildi
Yalnızlık aşığıyım
Kimseler bu yüzden sevmez beni
Her cahil günün bedduası gibiyim
Sabah akşam dilden dile dolaşmaktayım
Bazen kim olduğumu unutuyorum
Acaba bu ben ben miyim diye
Sonuçta görüyorum
Duyuyorum
Hissediyorum
Gülüyorum
Üzülüyorum
Ama en çok ta kızgınlık var tepemde
Ne oluyor bu insanlara
Kabuğuma çekiliyorum
Gene yakamdan düşmüyorlar
Her halde ölmemi istiyorlar
Halbuki ben o kefareti çoktan ödedim
Dört yıl
Onaltı mevsim heba ettim
Aşk denilen kıymetsize
Şimdi nerededir bilirim ama
Umrumda değil
Çünkü gözlerim artık ağlamıyor
Unutkanlıkta baş gösterdi.
Herkesin dediği gibi
Can cehennem olunca canana evsiz kaldı deriz.

##Peryasiz