çözümsüzlük memesinden emzirilmiş
çok koşullu bir önermeydi ellerinde aşk

sen kendini hayatın
hep iki adım önünde görüyordun
öyle ki
koşuluna koşul bağladığın ise’lerle
gündelik telaşlara yabancı
başladığını hatırlamadığım bir yolculuk yaşıyorduk
ve
suçlu hep bendim

yetmez gibi
içinde karşıtlığıma bir minder bile düşmeyen
politik sorunsalına bulanmış
mor çitli düşler kuruyordun
kitaplarım ışığa uzaktı üstelik

alışmıştım
dizlerimin bağına yer etmiş
ancak ve ancakla başlayan cümlelerle yürümeye

geçmiştim hepsini
kabullenmişti çünkü kirpiklerim
gözlerinin karasını
ta ki çiçek adlarını
ve deniz’i yakıştırmadığın
çocuk sevilerini duyana dek

senin kurduğun bölüngülerin
başına buyruk söylencelerine
yenilemeyecek kadar güzeldi oysa
benim sen temalı devrimim

iki kutbu barışık
epeyce de sırnaşık
bir dünya düşlüyordum
gözlerinin içinde

şimdi kendine yabancılık çekiyor
bir hayalim vardı diye başlayan iç sesim

çokça yasını tuttum
dinamiğini göz ardı ettiğin gecelerin

dürüst olayım
kızgınım ama çok özledim

kirpiklerine yeter mi bilemem ama
eyvallah
yazamayacağım daha fazla