Yalnızlık vaktiydi benim gibi bir insan için
Bulanık bir sonbahar,karanlık bir kış vaktiydi
Nedeni bilinmeyen, sessiz bir ürperti: Yalnızlık Çığlığı
Zihinlerimizde hiç bitmeyen kabusun sesi:
İnsan yalnız doğar, yalnız ölür.
Ve bir anda kulak çınlaması;işkence sanki.
Beyaz örtü içinde toprak kokusu
Sanırsın ölüm uykusu
Göğe bakışın sebepsiz değildi;
Aman diliyor adeta vicdan azabın
Meraklanma gelmedi zamanı ahiret hayatının
Unutma yakındır korktuğun kıyametin
Geçmiş günahın peşinden ayrılmaz oldu
Bil isterim Azrail başına ödül koydu
Batın ayan beyan ortadır
Gör işte ehli hakikati
Bu sessizlik hiç hoş değil
Bakma öyle masum musun?
Günahına, Azrail kapında bekçi
Nefes alsan bir dert, almasan iki
Açılır defterler geçmişin peşinde sanki
Mazin karalar yazdı, göz yaşın küstü,
Okyanuslar ise bakakaldı, adeta yerinden taştı.
Çehreni amansız bir ıssızlık sardı
Durmadın bu halinle göğe yöneldin
Ardına bakmayı kendine zul saydın
Unutma bırakmaz peşini ne günahın ne de sevabın
Biçare bu tavrınla hep yalnız kaldın
Sebepsiz değildi göğe bakışların
Adeta cenk halinde günahın , sevabın
Kim kazanır bilinmez amma
Bilinen tek gerçek: Sonu bitmek bilmeyen,
tükenmez yalnızlığın
Bak işte söylemlerin sırtında kambur
Ne sandın ettiklerin elbette seni bulacak
Başına gelmez mi zannettin cürümunun ivazını
Yuh artık fark etmiyor musun
Kendine dahi itimatın yoktur.
Bil! Bundan gayrı mazarratı senindir.
Hadi gel özet geç şu makus talihini
Dur, düşün biraz, hemen cevap verme
Ardına bak artık gör yahu adam, benliğini
Yalnız doğdun yalnız kaldın, yalnız ölme bari
Evet buyur geç köşene, yok gereği gayrı
Geldi artık mahkeme-i kübrada hesaplaşmanın vakti