I

anımsıyorum bir hayvan gibi
kaçıp içinden saklandım anne rahmine
denizler, okyanuslar yüzdüm sandın
ben, ortasındayken ani yaşlanmanın

çoktan karışmıştı kan
kendinden olanı bile kaybetmiştin
sanki durmadan gül doğmuştu o anneden
ya gün?

II

tanrımın sırtına başka bir bıçak yarası daha eklemişti şeytan -bir avın gözlerini taşıyan tanrı-

olamadım diye ağlamıştım
kartondan yaptığım ekmeğim un ufak dağılırken

III

aslında ilk duyduğum ses
tüm ömrümün tesellisi gibi ANNE KALBİ
vura vura şekil veren karaktere
(RUH dememi isterdi)

ah! gene incecik bir ruh olurdu o da
nereden bilecekti

gözleri olmamasına rağmen güneşe dönen çiçek O
tüm duyularına rağmen yolunu kaybeden böcek BEN

sadece o zamanlar göğsünü yakar adamın yağmur
-BİR KADIN TANRI OCAĞI TOPRAKTA ERİYİP BUHARLAŞTIĞINDA-

IV

durma! soy ağacımı!
benzemeyince düşüyor ağaçlar yapraktan
nasıl da gökyüzüm karıştı
ah! yoksa tüm doğanlar soy ağacına mı asılırdı?