kafamın içinde
aklımın kafesi kırık
yorgun bir cehennem dünyası



ellerim soğuk bir çeşme damlası
kara toprak çiçeksiz ruhumun inceliği
gözünden akan damlalar donuk isimsiz



ölümü özledim Anne
kırıklığımın ağır sözleri içinde
sildim kendimi ama içimdeki sevgiler temiz



düştüm dizimin ve dilimin üstüne
yürek açısından hafif değil
kırk kere ölmem lazım ki yeniden doğuşlarıma



mecal ruhumda dengesiz hayaller
kaldım yine tek başıma
uyku haram yine sessizliğime



aklımın zindanları erimiş
kendimi yargıladığım engellerim de
onlar hep temiz ben kirlenmiş


üstüm başım beyaz mermer yazısı
dualarım üflenmiş cehennemde
kimsesiz dinlenen ruh gibiyim



kalına en derine
hiçliğin duru güzelliğine
yanımda sadece gülce




yaralı yaprakları
dalı hırpalanmış ayaz ile
üşüyorum hem kendime hem onsuzluğa



üzme
acıtır uzaklıklar
kalma düşersin kimsesizlikte









.