Radyoda bizim şarkımızı duyunca,
Gözümün önünde sahnelendi yaşadıklarımız.
Sevda sokağında el ele yürüyüşümüz ,
Adlarımızı ağaca kazıyıp gülüştüğümüz,
Portakal çiçeklerinden başıma taç yapmıştın ya hani
Hatırlayınca ağlamaya başladım.
Sonra gözyaşlarıma sebep olan o aşkı düşündüm.
Bir daha yaşanmayacağını anlayınca,
Seni gönlümden çıkardım.

Gönlümün güneşi yüreğimin ateşiydin.
Nasıl oldu da aniden kaybolup dünyamı karartın.
Darağacına astın yargısız ve son arzumu sormadan
Kendimi anlatma fırsatı doğmadan .
Sessiz sedasız, veda etmeden gittin.
Meğer yalanmış yaşadıklarımız ,
Sahteymiş verdiğin sözler .
Şimdi söyle mutlu musun gittiğin yerde
Biliyorum dönmeyeceksin.
Bu yüzden gözlemiyorum yolunu
Gönül haneme kafan estikçe giremeyecek,
İstediğin gibi çıkamayacaksın.
Gönlümün mezarlığına gömdüm seni
İsmini dahi unuttum..

Elif Nur Tuğba Yalın