Sevgim de sabrım kadar büyüktü.
Sevgimi körelttip sabrımı tükettin.
İçimde yeni filizlenmişti papatyalar
Ne bahar gösterdin nede yaz
Dal budak salmadan heba ettin çiçeklerimi
Yalnız bıraktın gönül bahçemi
Kurudu sardunyalar, yeşermedi güllerim.

Geç oldu ama aralandı
Gözümün önündeki sis perdesi
Aşkı hissettim fakat sevda yoktu görünürler de
Eylem gönlümden uzaktı söylem kulağımı çınlatıyordu
Yangınımı söndürecek gözyaşım bile kalmamıştı
Kupkuru sevgimle yüreğim baş başaydı
Düşlerimin rengi siyaha bürünmüştü.
Ruhum yerlerde sürünmüştü
Yorgun düşmüştü gözlerim kirpiklerimin gölgesinde
Kırılmıştı dizlerim adım atamaz olmuştum.
Baharı görmeyen papatya gibi
Göz göre göre açmadan solmuştum..

Tuğba Yalın