YASAKLI KİRAZ AĞACI

-Çocukluğuma dair
Ankara 1980 li yıllar-

yaslanıyorum zaman örülü duvarlara
dokunuyorum
dokundukça özlüyorum

bir ömrün kaçıncı sahnesindeyiz ki
kısa metrajlı bir yapım sadece avuçlanan
içimde sakladığım asıl miras
güleç teyzelerin gün görmemiş masalları
denizin bir o kadar masum kızları

parmak aralarımdan usulca süzülüyorum
yersiz korkular gelip geçiyor biran
karşı bahçenin yasaklı kiraz ağacı
artık seriliyorum boylu boyunca
uyumlu bir kafiye
uzaklardan gelip yayılıyor dudaklarıma

kör kuyu
yusuf’un kuyusuna benzer bir kuyu
bir kova yaşamı bekliyoruz saatlerce
annemin endişeli bakışları düşüyor önüme
ardından sevilesi bir gülüş
kayboluyor onu öpmelerim

çıkıp geliyor yine ibrişim yağmurlar
cemreler düşüveriyor kalemlerden
coşuveriyor nisan
coşuveriyor aşk
en masum haliyle önce yürekte
ardından mısralarda

adını unutsam da
aklımda sadece kalbimin abartılı ritmi ve
duyulur sanıp gelincik olduğum o an
ele avuca sığmayan
yırtık uçurtmaları inatla savuran
rengarenk yıllardı bende kalan

şehrin amansız haykırışları da olsa
ne dik yokuşun rüzgarı
ne de mağlubiyetlerim ziyanım oldu
gün doğumunun kızıllığında şükrüm
teslimiyetlerim oldu O’na
hiç yalan söylemedim kendime
yaprak dökümlerinde dahi
sarındım kök boyalı kilim desenlerime
sevdim göç heveslerimi öylece

belleğimden silinmiş elbet yara izleri
ölü de olsa mevsimler
gün olur
sarar dalları baharın nefesi
kiraz ağacı altında özgürce uzanan
maviye boyadığım çocukluğum var benim
eli yüzü düzgün duruşlarım
utançtan yoksun, hoşnut yanlarım gibi

delişmen şubatın
uzanışlarını kucaklar şimdi bebeğim
ve...

Vildan Poyraz Coşkun
08.08.2017