dipsiz bir kenara gittim
düşlerinde adsız kan izlerinin kuruluğu
sesinde bulunduğu kuytu bana seslendi
ve aklım eski bir uykuda
düş aldı


karanlık ve anlamsızlıklara düştüm eğildim gülerek
geçmiş bir umudun ve kırılganlığın sesi idi
soğuk denizden çıkıp kıyıya süzüldü
deli konuştu " diri kalma dedi "
son gibi



onun anlamsızlıklarında uyku gelmez
kötü ve karanlıklar gezinir
dünya ölümle gizlidir
büyür birden anlamsızlıkta





o bıraktı herkezi
gökyüzündeki kuşları damları
topraktaki karıncaları bile
nefesini tutarak
uyukladı birden



koyuluğun kirli kenarlarında durdu birden
sabır için dua istedim tanrıdan
onun varlığına adanacak yokluk için
düşler
o yüreğimdeki kırılan acılar la
uzun uzun bağırdım



duymadı
değersizdi yokluğun renkleri
ölümü bildiği için sessiz oldu an ve an
başka insanlar kutsadı boyuna


kuru bil dalın rüzgarda kımıldaması gibi sürüklendim
bedenim yırtıldı yeri dolmadı
kırık bir düş gibi uykum zamana gizlendi
kalın ağrılarla ve istekle


tanrı kalın çizgilerle vurarak ezdiyse yüzümü
ve nasıl gizlediyse tatlı gülüşlerimi
baktım öyle derin kalamayan zamanlara
geceye süslenmiş perdeler ölümümü bekliyor sanki


ona seslenen sözler küstü
sevgi olan adı
onun yokluğunda yalnızlaştı
yüzeyine gömüldü
beyaz ve kımıldamadı




gri aynalarda bakıyorum yüzüne
değişimden kalan gözlerin izini
karanlıkta bakan kadın
kadere bakan artık benim
anlamadım nerede bitti aşk




seni yağmur damlaların üşüyen yüzlerine bırakıyorum
gün sabahında uyanan rüzgarın nefesinde ve güzel gözlerin ile
yakarak yalnızlığımı ters yüreğinle hayata saflığa doğru
artık beklemiyorum kal orada geride kırık yarınlar ile


var ettikleri dünya hiçlik krallı gibi
biri siyah ve gölgelerin kalın suntaları
gecede ay
ve hiç bir gölge yarım değil
karanlık tül gibi
yok siyah



benden düşüyor aldıkların
karanlıktan kalanları
anlamsızlığa ver
ıslak her yer
ve azcık ılık