Denizler dolusu, ufukta bir insan
Ayışığı bulutlardan bir yatak
Karanlıkları defeden edasıyla
Kundaklamakta insanı, narin bir sarılmayla...

Aşktır bu ötesi bilinmeyen
Saati her daim eşref
Yaşanılası güç, güçtür bu eziyet
Kana kana içilen bir hayatı,
Rahim boşluğuna geri vermek...

Issız ve soğuktur ameliyat köşesi,
İnsanın içinden çıkar arşın arşın bilmece...
Bilmeceler arasında yaşayan en küçük mucize,
Kollarına düşendir yağmur damlası misali,
Üç beş mırlamasıyla küçücük bir bebeğin...

Koca bir soğukluk, kapı dibinde yatak
Çıplak bir ten, beyaz bir kar
Parmak uçları hasrete ararken ana kucağını,
Bir nida sonrası,
Derya gözlerinde,
Nasıl da dönüştüğünü cennetin elmaslarını...

Yorgunsun küçüğüm haklısın...
Kırmızı bir anı yaşadın günler boyunca
Kucağı boş bir bedenden ibarettim,
Deniz’lere Poyraz’lara sığındım...
En hıçkıran öpücüğümle aştım dağları...
Göğsümü dövdüm, dizlerimi dayadım kendime...
Kaburgam çatladı dünya dolusu
Çok sevdim,
Benim Çiçek Diyarım...




E F T E L Y A ...
(Akdeniz’i cebinde taşıyan kız...)