İnsan sanıyor ki
ayrılınca eller
zamanla biter acılar

ufuklar hüzün
yüreğinde keder
öyle çabuk geçer ki zaman
koşmaya yetmez nefesin

gel zaman git zaman derken
sanırsın ki dinmiş sancılar
kapanmış yaralar
gülümseyişin yalnız
umutlar kış manzarası
acıklı bir dil hakim odanda
çiçekler döker çiçeklerini gün gün

oysa aşk ölmez ölmedikçe
hep arzulanır olarak kalır sevgili
yüzerek ilerler ruhunda acı
kalınca karanlığa
düşünce yalnızlığa
kendi etine
kendi yüreğine gömülür insan


30 Aralık yokluğunun bilmem kaçıncı yılı
ne sağır duvarlar duyar beni
ne de bir rüzgar aralar penceremi
yokluğun
yokluğun parçalar yüreğimi
bir yanı ölüm ayrılığın
ne zaman gönlüm hüzünlü bir hal alsa
bulutlar umut taşımaz
güneş ısıtmaz yüreğimi
solarım inceden
düşerim dalımdan


bu yolun sonu da başı da sensin
günlümün ekmeği aşı da sensin
sitemli olsam da etmem şikayet
gözümün nuru da yaşı da sensin

yaşa da ırak ol sağdır bileyim
aradan bir göz kırp gizli güleyim
bir yıl daha bitti bitmedi özlem
kaç yıl geçti söyle kaç yıl dileyim

yine de severim ömrüm oldukça
elbette ararım fırsat buldukça
eksik etme benden sen de duanı
taşıdığın o can tende kaldıkça