Ne zümrüt pirizma, ne yakut mercek,
Özlemlerin sapağında
Elemlerin od’ağında kalma sen!
Gecenin zülfünü tarasan bile,
Karanlığın izdüşümü olma sen?


Bilmecende bulmacaysam çöz beni!
Düşlerinde misâfirsem sez beni!
Zararı yok, haklı, haksız üz beni,
Kötülerin kapısını çalma sen!


Bilgiçlik taslama, kendini tanı!
Tanı nabızlarda candan atanı!
Aştığınca yükselt erdem çıtanı,
Derinden al, avgun suya dalma sen!


Menekşenin canı gülden sorulmaz;
Kuralı bilmeden oyun kurulmaz;
Gönül inciterek hakka varılmaz;
Sağır sorunlara çözüm bulma sen!


Kula kulluk baş-kakıncı insana;
Mutlak varlık her bakımdan ön sana!
Özün özetini çıkar dön O’na,
Yanılıp kendine secde kılma sen!


Kolum, kanadım ol, kırılma sakın!
Yol doğru, iz doğru, yorulma sakın!
Dostun dobrasına darılma sakın,
Düşmanların çokluğundan yılma sen!


Gök-kuşağı, ele geçmez, kaçkındır;
Güzelliği, meşrebiyle aşkındır!
Sayısız renk bölük-pörçük anılmaz;
Esin, kaynağından taşra sayılmaz
Ve kalbine doğan ilkler, yanılmaz!
İkinci el duygularda,
Övgülerde, kaygılarda solma sen!


Eğer anlam sözden taştıysa gerçek,
Eyy garip kestâne, gurbetten el çek!
Ne zümrüt pirizma, ne yakut mercek,
Aşkı bilgesinden ödünç alma sen!
Yaşa, yaşat, söyleminde kalma sen!