Dante’nin cehenneminden yeni çıktım
soğuktan buz kesmiş ellerimle yazıyorum sana
kelimeler soğuksa bil ki Akheron’dan armağan.

bir gün sürdü yolculuğum
onda da yine sadece sen vardın yanımda
cehennem de bile sensiz değildim.

hep yukarıya tırmanan merdivenlerden geçtik beraber
bazen kayaların oyuklarından
ateş ve buz iç içeydi, hem yandık hem üşüdük.

4. katında karanlığın elimi bıraktın,
uzağıma düştün iyilikler gibi
kimbilir bir daha vurur muydu giysime aydınlık.

geri dönemezdim bu yolculuktan,
sözlerden ziyade gönül verdim ölüme
bir şairin ilk şiiri gibi acemi ve korkak olsam da.

beni yaşama getiren de oradaydı, çıplaktı
aydınlık içinden geçip gidiyordu kırılmadan
bir sürü soru sormak istedim, susmadan önce.

6. katında yeniden buldum seni
Lethe’nin bir ucunda durmuş boşluğa dalmıştın
belki de unutmuştun beni.

üzerime yağan ateş damlaları
yakamazdı canımı, bakışlarında ki boşluk kadar
devam et diyene kadar başımda ki nöbetçi,

durup bekledim öylece karanlığın
son katından bir önce
seni bulurum yeniden diye.

Araf’ın perdelerini aralayıp içeri bakmak isterken,
son basamağında belki de günahların
düş sanarak gerçeği,

sarıldım ona, uykusuzluktan ölürcesine
omzuna düştüm gökten iner gibi
yüzü görünmeyen bu hayalin.

kapanmıştı gözlerim, sesini duyuyordum sadece
son sözleriydi bu belki de,
sevgiyi tanımlamamı istedi benden,

böldüm ikiye kalbimi tek hareketle
istediği bu değilmişcesine homurdanarak bir anda
kaybolup gitti karanlıkta...