renklerin ahenginde düşündüğümde seni
hayatımın gökkuşağı gibi geliyorsun bana...
yağmurlu akşamlarda çakan şimşeklerde
gözüme yansıyan bir ışık gibisin adeta...
her an kaybolup gidecekmişsin gibi
yerini sanki gürültülü fırtınalar alacak gecenin bir yarısı...
ellerim üşüyecek,içim ürperecek karanlık bastığında...
gözlerim her buğulandığında
akamayan gözyaşlarım seni arayacak heryerde...
belki bir şehrin en işlek caddesinde karşılaşacağız birgün...
belki de küçük bir kasabanın bakkalında son kalan yumurtayı paylaşamıycaz...
hatta birbirimizi tanıyamayacağız bir an
ben senin huysuz,inatçı bakışlarına takılıp kalacağım
sen benim sarı karmakarışık saçlarıma
kokun tanıdık gelecek bana sonra
eski bir hikayenin tınısı çınlayacak senin kulaklarında da...
benim avuçlarım yanmaya başlarken
senin gözlerin uzaklara dalacak...
o eşsiz duygunun çekiciliği alacak beni yine içine...
ama sen yine aynı sen...
hatta biraz daha sert,acımasız bakışların var...
hayatın hızlı akışı yüreğindeki yorgunluğu arttırmış...
bir türlü tarif edemediğin o gizli acı dağıtmış son közlerini...
ama ben de yine aynı ben...
üstüne su serpemediğim bir sevda var içimde...
alevleri bir türlü seni yakamayan
dumanında yine yolumu kaybettiğim bir sevda bu yıllar sonra...